Szabla jest przykładem oryginalnej, bojowej szabli w oprawie karabelowej, głownia pochodząca z przełomu XVI/XVII wieku, oprawa późniejsza, z końca XVIII lub początku XIX wieku. Głownia pięknie odkuta, Stalowa głownia z trzema strudzinami wzdłuż tylca i niezbyt długim piórem. Sztych acentryczny. Dwie strudziny dochodzą do połowy pióra. Na zastawie obustronnie znaki szabielnicze w postaci sześciu krzyżyków równoramiennych, mających pośrodku znak w formie wężyka. Krzywizna mierna. Głownia stryryjska, z najprawdopodobniej z przełomu XVI / XVII w., najpóźniej z XVII w.
Wymiary głowni: Lg=87 mm, Sg=30 mm (przy nasadzie), Kg=50 mm, pióro=12 cm.
Rękojeść karabelowa, wyrzeźbiona w jasnobrązowym rogu, dwukrotnie przenitowana. Nity w formie czworokątnych tarcz, lekko startych. Miejsce złączenia okładzin pokryte mosiężną, złocistą taśmą. Dodatkowo zdobiona szeregiem nabitych mosiężnych gwoździ.
Wysokość trzonu rękojeści 12 cm. Jelec o ramionach prostych, zakończonych podłużnymi gałkami. Wykonany z brązu złocistego. Wąsy krótkie, para wychodząca na okładziny otoczona szeregiem gwoździ mosiężnych. Długość jelca 13 cm, wysokość wąsów 7 cm.
Brak pochwy.
Opisywana szabla stanowi dobry przykład bojowej karabeli węgierskiej. Znaki krzyża na głowni wykluczają pochodzenie islamskie. Głownia wywodzi się na pewno z XVII wieku, oprawa późniejsza z XVIII lub początku XIX wieku. Szabla wydaje się zbyt ciężka w głowni w stosunku do delikatnej rękojeści, co potwierdza późniejszą oprawę doskonałej, starej klingi.